• 10 czerwca, 2022

Bodies Revealed Immunohistochemia i anatomopatologia

próbki tkanek chorób ludzkich utrwalonych w formalinie

electrophoresis exosome

Przeciwciało monoklonalne wytworzone przeciwko syntetycznemu peptydowi oksytocyny barwi mysie neurony podwzgórza.

Przeciwciało monoklonalne przeciwko oksytocynie wytworzono w komórkach hybrydom 7a5 pochodzących z komórek szpiczaka i limfocytów ze śledziony myszy immunizowanych syntetycznym peptydem oksytocyny. Przeciwciało monoklonalne 7a5 związane z oksytocyną w testach immunoenzymatycznych. Pożywkę do wzrostu komórek 7a5 rozcieńczono do 5000 razy i zastosowano do immunohistochemii. Po pierwsze, aby przetestować specyficzność przeciwciała 7a5 przeciwko oksytocynie, wybarwiliśmy tkanki mózgowe myszy pozbawionych oksytocyny, u których usunięto pierwszy ekson genu oksytocyny-neurofizyny .
Nie wykryto immunoreaktywności 7a5 w jądrach przykomorowych (PVN) podwzgórza myszy pozbawionych oksytocyny; jednak obszar ten był silnie wybarwiony poliklonalnym przeciwciałem przeciw wazopresynie, HM07. Preparaty do emisji T mysich PVN typu dzikiego i jąder nadwzrokowych (SON) wykazywały immunoreaktywność 7a5, która była nie do odróżnienia od barwienia wytworzonego poliklonalnym przeciwciałem przeciw oksytocynie, HM06.
Immunoreaktywność HM06 w PVN była podobna do przeciwciała monoklonalnego przeciw oksytocynie, PS38. Następnie zbadaliśmy reaktywność krzyżową 7a5 z wazopresyną argininową. Większość som komórkowych i wyrostków barwionych 7a5 nie była wybarwiona jednocześnie z przeciwciałem przeciwko wazopresynie w regionach SON i PVN. Ponadto jądro nadskrzyżowaniowe zostało wybarwione przeciwciałem wazopresyny, ale nie 7a5. Wyniki te pokazują, że 7a5 jest nowym monoklonalnym przeciwciałem przeciw oksytocynie, które rozpoznaje oksytocynę, a nie wazopresynę; dlatego 7a5 można wykorzystać do badania roli oksytocyny w mózgu.

Chemiczna sonda fluorescencyjna CDy9 selektywnie  barwi  i umożliwia izolację żywych naiwnych  mysich  embrionalnych komórek macierzystych.

Ludzkie i mysie embrionalne komórki macierzyste (ESC) różnią się pod względem ich statusu pluripotencji, tj. naiwne i pierwotne. Wpływa to na różne właściwości biologiczne i prowadzi do kilku przeszkód technicznych w przyszłych zastosowaniach klinicznych, takich jak trudności w tworzeniu chimer, pasażowanie pojedynczych komórek i edycja genów. Jeśli chodzi o generowanie funkcjonalnych ludzkich tkanek i narządów poprzez chimeryzm międzygatunkowy ssaków, fluorescencyjna sonda chemiczna, która specyficznie znakuje naiwne ESC, pomogłaby w wyizolowaniu tych komórek i monitorowaniu ich konwersji.
Badanie to pokazuje, że fluorescencyjny związek chemiczny będący sondą o oznaczeniu żółty 9 (CDy9) selektywnie barwi naiwne, ale nie zagruntowane mysie ESC (mESC). CDy9 wnikał do komórek przez Slc13a5, wysoce eksprymowany transporter błonowy w naiwnych mESC. Oparte na fluorescencji sortowanie komórek w oparciu o barwienie CDy9 z powodzeniem oddzieliło naiwne mESC od pierwotnych mESC. Myszy wytworzone przy użyciu komórek CDy9+ wyizolowanych podczas konwersji mysich komórek macierzystych epiblastu w naiwne mESC wykazywały chimeryzm koloru sierści. Ponadto CDy9 specyficznie barwił komórki w wewnętrznej masie komórek zarodków myszy. Odkrycia te sugerują, że CDy9 jest użytecznym narzędziem do izolowania funkcjonalnych naiwnych mESC.

Nowe królicze przeciwciało monoklonalne E-kadheryny [EP700Y] wykazuje wyższą czułość niż  mysie  przeciwciało monoklonalne E-kadheryny [HECD-1] w przypadku raka przewodowego sutka i nie  barwi  raka zrazikowego sutka.

Badania immunohistochemiczne wykazały ekspresję E-kadheryny w rakach piersi o histologii przewodowej, z odpowiednią utratą ekspresji w guzach o histologii zrazikowej. W rezultacie mysie przeciwciało monoklonalne skierowane przeciwko E-kadherynie [HECD-1] zostało wykorzystane przez patologów do różnicowania między rakiem przewodowym i zrazikowym, z obecnie opublikowanymi wskaźnikami czułości i swoistości wynoszącymi około 90%. Królicze przeciwciała monoklonalne mogą łączyć najlepsze właściwości zarówno mysich przeciwciał monoklonalnych, jak i króliczych surowic odpornościowych.
W związku z tym badanie to porównuje czułość i swoistość barwienia nowej króliczej monoklonalnej E-kadheryny i standardowej mysiej monoklonalnej E-kadheryny [HECD-1] w raku przewodu piersiowego i ocenia koktajl króliczej monoklonalnej E-kadheryny i kateniny p120 w odróżnienie przewodowych od raków zrazikowych.
Królicza E-kadheryna wykazywała ostrzejsze barwienie i zwiększoną czułość (80/81, 99%) niż mysia E-kadheryna (75/81, 93%). Królicza E-kadheryna osiągnęła wynik 3+ w 85,2% (69/81) przypadków w porównaniu z wynikiem 3+ tylko w 21,0% (17/81) przypadków wybarwionych mysią E-kadheryną. Wszystkie raki zrazikowe (n=37) potwierdzono brakiem E-kadheryny i rozlaną cytoplazmatyczną ekspresją kateniny p120.
Chociaż zarówno pojedyncze mysie E-kadheryna, jak i podwójne barwienie mogą odróżnić zmiany przewodowe od zrazikowych, podwójne barwienie jest pomocne w trudnych przypadkach ze względu na jasnoróżowe barwienie kateniną p120 i ciemnobrązowe barwienie króliczej E-kadheryny. Bardzo czułe przeciwciało króliczej E-kadheryny jest preferowanym przeciwciałem do oceny raków przewodowych i rozróżniania zmian przewodowych i zrazikowych, a podwójne barwienie było lepsze niż pojedyncze barwienie E-kadheryną.
N-Histofine Simple Stain Mouse MAX PO(R)
N-Histofine Simple Stain Mouse MAX PO(R)

Eozynofile ludzkie kontra  mysie  : „to, co nazywamy eozynofilem, pod jakąkolwiek inną nazwą  barwi się  na czerwono”.

Odpowiednie historie życia ludzi i myszy są dobrze zdefiniowane i opisują unikalną historię ewolucyjnego zachowania, rozciągającą się od identyczności sekwencji w genomie do podstaw szlaków biochemicznych, komórkowych i fizjologicznych. W konsekwencji linie krwiotwórcze obu gatunków są niezmiennie utrzymywane, każdy z możliwymi do zidentyfikowania eozynofilami. Ta kanoniczna obecność nie wyklucza jednak różnic między ludzkimi i mysimi eozynofilami, ich funkcjami efektorowymi lub obu. Rzeczywiście, wiele książek i recenzji dogmatycznie podkreśla różnice, dostarczając uzasadnienia dla odrzucenia stosowania mysich modeli ludzkich chorób eozynofilowych. Sugerujemy, że ta perspektywa jest zaściankowa i ignoruje bogactwo dostępnych badań orazkonsensus w literaturze, że istnieją przytłaczające podobieństwa (a nie różnice) między ludzkimi i mysimi eozynofilami.
Celem tego przeglądu jest podsumowanie tej literatury i w niektórych przypadkach dostarczenie szczegółów eksperymentalnych porównujących i kontrastujących eozynofili i funkcje efektorowe eozynofili u ludzi w porównaniu z myszami. W szczególności nasz przegląd zapewni podsumowanie i łatwy w użyciu przewodnik po ważnych badaniach pokazujących, że chociaż różnice istnieją, najczęściej ich konsekwencje są nieznane i niekoniecznie odzwierciedlają nieodłączne różnice w funkcji eozynofili, ale zamiast tego gatunkowo- specyficzne odmiany.
Wniosek z tego przeglądu jest taki, że pomimo nominalnych różnic, ogromne podobieństwa między ludzkimi i mysimi eozynofilami dostarczają ważnych informacji na temat ich roli w zdrowiu i chorobie, a z kolei pokazują wyjątkową użyteczność badań na myszach z oczekiwaniem prawidłowej ekstrapolacji do zrozumienia i leczenia pacjentów.

Nowe  zabarwienie cholesterolu ujawnia wczesną akumulację cholesterolu w neuronach w  mózgu myszy  typu C1 Niemanna-Picka

Niemanna-Picka typu C (NPC) jest zaburzeniem neurodegeneracyjnym charakteryzującym się postępującą akumulacją cholesterolu, gangliozydów i innych lipidów w ośrodkowym układzie nerwowym i narządach trzewnych. W mysim modelu NPC1 neurodegeneracja i utrata komórek neuronalnych występują przed 21 dniem po urodzeniu. Nie wykazano, czy akumulacja cholesterolu w neuronach występuje in vivo przed pierwszymi oznakami utraty komórek neuronalnych. W tym raporcie wykorzystaliśmy mysi model NPC1 i zastosowaliśmy nowy odczynnik wiążący cholesterol, BC theta, który umożliwił nam wizualizację akumulacji cholesterolu w komórkach na wcześniej nieosiągalnym poziomie.
Wyniki pokazują wyższość barwienia BC teta nad konwencjonalnym barwieniem filipiną w mikroskopii konfokalnej i podkreślają kilka nowych odkryć. Pokazujemy, że w 9 dniu po urodzeniu, chociaż wykrywalne są tylko łagodne oznaki neurodegeneracji, w mózgu NPC1 wystąpiła już znaczna akumulacja cholesterolu w neuronach.
Ponadto, chociaż neurony NPC1 Purkinjego wykazują normalną morfologię w 9 dniu, nastąpiła znaczna akumulacja cholesterolu w ich rozległych drzewach dendrytycznych. Pokazujemy również, że we wzgórzu i korze mózgowej myszy NPC1, aktywowane komórki glejowe pojawiają się po raz pierwszy w 9 dniu po urodzeniu i licznie zasiedlają się w 22 dniu, co sugeruje, że u myszy NPC1 akumulacja cholesterolu w neuronach poprzedza uszkodzenie neuronów i utratę komórek neuronalnych.
Tagi:

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *